Artykuł naukowy „The Good, the Bad, and the Unknown About Telecommuting: Meta-Analysis of Psychological Mediators and Individual Consequences”

Jesteś tu: zdalniej.pl » Rynek telepracy » Raporty » Artykuł naukowy „The Good, the Bad, and the Unknown About Telecommuting: Meta-Analysis of Psychological Mediators and Individual Consequences”

Autorzy: Ravi S. Gajendran, David A. Harrison (obaj z Pennsylvania State University)

Metodologia: Na podstawie syntezy i analizy 46 dostępnych badań na łącznie 12 883 pracownikach, Gajendran i Harrison przy wykorzystaniu aparatu statystycznego zbadali, pozytywne i negatywne konsekwencje telepracy pod kątem psychologii pracownika. W ich badaniu wykluczono osoby pracujące po godzinach w domu (telepraca uzupełniająca), freelancerów, chałupników i osoby pracujące w oddziałach firm (prawdopodobnie uwzględniając telecentra).

Rok publikacji: 2007 w Journal of Applied Psychology

Liczba stron: 18

 

UWAGA. Jeśli szukasz ogólnych informacji o telepracy (pracy zdalnej, e-pracy, teledojazdach) to nie znajdziesz ich tutaj. Opis publikacji zawiera jedynie kluczowe zagadnienia w niej poruszane. Wiele publikacji powtarza te same fakty, dlatego je zebraliśmy i zapraszam do osobnych artykułów, stanowiących zbiorcze podsumowanie prac wiele autorów:

 

Kluczowe zagadnienia poruszane w publikacji:

Gajendran i Harrison powołują się na następującą definicję teledojazdów:

Telecommuting is an alternative work arrangement in which employees perform tasks elsewhere that are normally done in a primary or central workplace, for at least some portion of their work schedule, using electronic media to interact with others inside and outside the organization

[tłumaczenie]Teledojazdy są alternatywnym układem pracy, w którym pracownicy wykonują zadania, które normalnie wykonywane są w głównym zakładzie pracy, w innym miejscu przez co najmniej jakąś część oficjalnego rozkładu czasu pracy, korzystając z mediów elektronicznych, by wchodzić w interakcje z osoba wewnątrz i zewnątrz organizacji

Czytaj więcej o definicjach telepracy.

Autorzy dostrzegają, że telepraca jest interdyscyplinarna i zawiera elementy ekonomii, technologii, loistyki, ekologii, prawa i psychologii. Twórcy artykułu stawiają szereg hipotez na podstawie powszechnie wygłaszanych opinii o skutkach telepracy, następnie sprawdzają ich prawdziwość za pomocą aparatu statystycznego.

Poniżej przedstawiam 8 pierwszych hipotez autorów oraz wyniki analizy.

 

Hipoteza 1: Teledojazdy są pozytywnie skorelowane z postrzeganą niezależnością, czyli telepracownik uważa, że jest osobą niezależną.

PRAWDA, współczynnik korelacji wyniósł 0,22 (współczynnik korelacji przyjmuje wartości od -1 do 1; znak określa kierunek korelacji, a wartość bezwględna jej siłę).

 

Hipoteza 2: Teledojazdy są negatywnie skorelowane z konfilktem na linii praca-rodzina, czyli telepracownik mniej się kłóci z rodziną z powodu pracy.

PRAWDA, współczynnik korelacji wyniósł -0,13.

 

Hipoteza 3: Teledojazdy są negatywnie skorelowane z jakością relacji telepracownika z przełożonym (A) oraz pracownika z siedziby (B), czyli telepracownikowi pogarsza się kontakt z przełożonym i „normalnymi” pracownikami.

FAŁSZ, współczynnik korelacji wyniósł odpowiednio 0,12 (A) oraz 0 (B), czyli kontakt pracownika z przełożonym się poprawia, dzięki telepracy, natomiast relacje z kolegami z pracy pozostają bez zmian. Autorzy jednak zaznaczyli, że jeśli pracownik cały czas pracy spędza poza biurem, wówczas relacje ze współpracownika z siedziby jednak się pogarszają.

 

Hipoteza 4: Teledojazdy są pozytywnie skorelowane z satysfakcją z pracy, czyli telepraca sprawia, że osoba jest bardziej zadowolona z pracy.

PRAWDA, współczynnik korelacji wyniósł 0,1.

 

Hipoteza 5: Teledojazdy są pozytywnie skorelowane z produktywnością, czyli telepracownikowi rośnie wydajności.

PRAWDA, współczynnik korelacji wyniósł 0,19, ale tylko w sytuacji, gdy stosowane były OBIEKTYWNE metody pomiaru. W sytuacji, gdy telepracownicy sami siebie oceniali wykazono korelację blisko zero (wynoszącą 0,01). Wnioski te stoją w sprzeczności z wieloma omawianymi wcześniej publikacjami, w których telepracownicy najczęściej wskazywali na wzrost swojej produktywności, dzięki telepracy.

 

Hipoteza 6: Teledojazdy są negatywnie skorelowane z chęcią odejścia z pracy, czyli telepracownik rzadziej zmienia pracę.

PRAWDA, współczynnik korelacji wyniósł 0,1.

 

Hipoteza 7: Teledojazdy są negatywnie skorelowane z odczuwanym stresem, czyli telepracownik mniej się stresuje pracą.

PRAWDA, współczynnik korelacji wyniósł -0,13.

 

Hipoteza 8: Teledojazdy są negatywnie skorelowane z postrzeganymi możliwościami kariery, czyli telepracownik uważa, że ma mniejsze szanse na awans.

FAŁSZ, współczynnik korelacji wyniósł 0, czyli nie ma związku.

 

Sześć hipotez było związane z pozytywnymi skutkami telepracy i wszystkie okazały się prawdziwe. Natomiast obie hipotezy dotyczące negatywnych konsekwencji telepracy okazały się fałszywe. Generalny wniosek autorów brzmiał „telecommuting is mainly a good thing” („teledojazdy to na ogół dobra rzecz”). Działo się tak przede wszystkim, dzięki poczuciu większej niezależności i mniejszego konfliktu na linii praca-rodzina. Nie dowiedziono negatywnego wpływu częściowej izolacji, a w przypadku relacji przełożony-pracownik można wręcz mówić o poprawie stosunków.

Trzeba jednak zauważyć, że pozytywne aspekty nie były aż tak mocne. Siła korelacji tylko raz przekroczyła wartość bezwględna 0,2.

Autorzy powołali się na badania, które wykazały, że elektroniczny monitoring przynosi odwrotne skutki, gdyż telepracownicy postrzegają go jako coś niesprawiedliwego. Potwierdza to przekonanie, że bez zaufania nie można skutecznie wdrożyć telepracy. Najsprawiedliwiej jest rozliczać wszystkich pracowników wyłącznie za efekty ich pracy.

Na zakończenie dodam, że Gajendran i Harrison zanalizowali wpływ płci na wyniki. Generalnie wyniki były zbliżone, ale kobiety okazały się bardziej produktywne.

 

Opinia o publikacji:

W omówieniu przedstawiłem jedynie 8 z 12 hipotez przedstawionych przez autorów. Pozostałe 4 są przeznaczone raczej dla naukowców z dziedziny psychologii, więc zarówno telepracownikow, jak i pracodawcy nie przydałyby się. Nie będę ukrywał, że zaimponowało mi wykorzystanie zaawansowanej statystyki, by sprawdzić hipotezy. Choć artykuł jest stricte naukowy, to jest on bardzo wartościowy, jeśli chodzi o lepsze poznanie telepracy. Żałuję, że nie ma więcej takich publikacji prezentujących naukowe i zarazem profesjonalne podejście do telepracy. Artykuł polecam przede wszystkim naukowcom i teoretykiem telepracy (specjalizujących się w jej psychologicznym aspekcie). Zwykłym pracownikom i menedżerom odradzam lekturę, ponieważ może być dla nich zbyt ciężko (mimo zabawnego tytułu nawiązującego do filmu „Dobry, zły i brzydki”, artykuł jest bardzo poważny), niemniej zachęcam do zapoznania z najważniejszymi zagadnieniami z publikacji, które zawarłem w tym omówieniu.

 

Pobierz raport

pdf
Pobierz artykuł „The Good, the Bad, and the Unknown About Telecommuting: Meta-Analysis of Psychological Mediators and Individual Consequences”


Poleć znajomym: 

Dodaj komentarz

Twój email nie jest nigdy rozpowszechniany. Wymagane pola oznaczone są *

*
*